Dochodzi pierwsza w nocy, trochę oszołomieni i zmęczeni trzynastogodzinną podróżą wysiadamy z naszego busa na przełęczy Setref. Podchodzimy kawałek i rozstawiamy namioty na pierwszej napotkanej polanie, wczołgujemy się do śpiworów i od razu zasypiamy.
Zaczęło się wszystko całkiem niewinnie. Po prostu po wyjściu na próg Doliny Batyżowieckiej, gdzieś w okolicach stawu, zerwał się gwałtowny, lodowaty wiatr, przenikający do szpiku kości. Miejscami trudno było utrzymać równowagę, pomimo trzydziestopięciokilowego plecaka.
Przekraczamy łańcuch Karpat na Przełęczy Jabłonieckiej. I zamiast ciepłych powiewów znad centralnej Ukrainy mamy deszcz. A przez całą drogę świeciło nam słońce, jakaż to przewrotność Matki Natury.
…Andrzej błyskawicznie zaczął wyrzucać plecaki, które ja łapałem. Zapewniam, że zarówno wyrzucanie 30-40 kilogramowych plecaków z rozpędzającego się pociągu jak i łapanie ich na kamienistym nasypie kolejowym dostarcza niezapomnianych przeżyć.
Tyle miejsc, tyle wydarzeń i wspomnień. Pozostał klimat, zdjęcia i pranie na sznurkach. I myśl, uporczywie krążąca w głowie: “Tam trzeba wrócić!”
…Trzydzieści dziewięć godzin później nadal tkwiliśmy w tym samym namiocie w tym samym miejscu. Pierwszej nocy nadeszły gęste chmury, zaczął padać deszcz, widoczność zmalała niemal do zera.
Otaczające nas góry jawiły się jako coś nieziemsko pięknego. Lekko pofalowane grzbiety ciągną się tam kilometrami, porośnięte tylko trawą mienią się odcieniami złotych i zielonych barw, kontrastujących z bielą chmur i błękitem nieba.
Dokładnie o 00:13 odjechał pociąg do Zagórza, w nim oczywiście my. Było nas czworo: Beata, Jacek, Lesio no i oczywiście ja. W Zagórzu przesiedliśmy się na pociąg do Chyrowa na Ukrainie…
Ukraińska wyprawa była dla mnie wspaniałą przygodą. Mieliśmy być tylko w górach. Może lepiej sie stało, że ulewa pod Pietrosem spowodowała zmianę planów. Przez to nasze spojrzenie na Ukrainę jest szersze.
