Grupa Beskidzka GOPR

W latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku, na terenie Beskidu Śląskiego i Żywieckiego turystyką zajmowało się Polskie Towarzystwo Tatrzańskie (PTT) i Beskidenverein (BV) oraz Krakowskie Towarzystwo Krzewienia Narciarstwa (KTKN).

Ponieważ sekcja narciarska TOPR pełniła swoje dyżury tylko w Tatrach, KTKN wyszło z propozycją utworzenia na terenie Beskidów sieci stacji ratunkowych, wyposażonych w sprzęt medyczny i leki. Pierwsze takie stacje powstały w sezonie zimowym 1933/34 w schroniskach na Hali Miziowej i Markowych Szczawinach. Wydano odpowiednie instrukcje ratownicze dla wypadków narciarskich i lawinowych. W 1937 roku powstał Związek Babiogórskiego Pogotowia Ratunkowego w Zawoi.



II wojna światowa zniszczyła cały dorobek ratownictwa beskidzkiego. W latach 1947-52 ratownicy TOPR organizowali kursy ratownictwa górskiego dla pracowników schronisk i najbardziej aktywnych działaczy PTTK. Od 1949 roku schroniska ponownie zaopatrywano w środki medyczne. W 1952 roku (25 listopada) powołano do życia Beskidzkie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe z siedzibą w Bielsku-Białej. Po reorganizacji Pogotowia w 1956 roku, otrzymało ono nazwę: Grupa Beskidzka GOPR. Późniejsze lata działalności to rozwój grupy. Uzupełniono wyposażenie istniejących już i nowo powstałych stacji ratunkowych, wprowadzono samochody terenowe oraz łączność radiową (radiotelefony “Klimek” – w latach osiemdziesiątych używane jeszcze przez polskie wyprawy w Himalajach). Rada Turystyczna PTTK przy Zabrzańskim Zjednoczeniu Przemysłu Górniczego zakupiła pierwsze “akie”. W latach siedemdziesiątych kontakty z Biurem Ekonomiczno-Finansowym Zarządu Oddziału PTTK w Krakowie przyczyniły się do rozwoju sieci ratunkowej i ulepszenia sprzętu ratowniczego. W 2000 roku stacja centralna Grupy została przeniesiona do gruntownie wyremontowanego budynku w Szczyrku.